«آخرش که چي؟» آخري در کار نيست، همين‌جا، همان بيمارستان ساسان، همين امروز، آخرش است. همه جاي دنيا مجروح جنگي دارند اما آن‌ها را روي سرشان مي‌گذارند. هنوز جاهايي باقي مانده‌اند که انسانيت درش زنده باشد، هنوز افرادي وجود دارند که احترام شهدا و جانبازان را نگاه دارند، از دردشان به درد آيند و از غم‌شان اشک بريزند، اما نه اينجا، نه در بنيادهاي داخلي، اينجا آخرِ آخره. نهايت سوء مديريت و دون‌مايگي. خدا هم زياد اهل بخشش صبر نيست، با ۴ تا حديث و آيه و انشاء الله هم قضيه حل نمي‌شود، جاي باريکه‌ي اشک بر روي صورت خشک نمي‌شود. مهدي هم بيايد با اين اوصاف کاري از پيش نمي‌برد، بايد خودمان را درست کنيم. با مهدي مهدي کردن دنيا درست نمي‌شود.